เดินขึ้นเขาฮัลลาซาน ณ เกาะเชจู ชื่นชมธรรมชาติสองข้างทาง

เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก คุณฉันชอบสายลมๆแสงแดด สมาชิกเว็บไซต์พันทิปดอทคอม

           เกาะเชจู หรือ เกาะเจจู (Jeju Island) เป็นเกาะที่สำคัญของประเทศเกาหลีใต้ เนื่องจากมีตำแหน่งเป็นถึง 1 ใน 9 จังหวัดของประเทศ ที่มีภูมิประเทศตั้งอยู่ในบริเวณชายฝั่งทางตอนใต้ซึ่งอากาศค่อนข้างดีแทบตลอดทั้งปี จนทำให้ที่นี่ติดอันดับจุดหมายปลายทางในฝันยอดนิยมของคู่รักที่มักจะจูงมือกันมาดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ ณ เกาะแห่งนี้ตลอดทั้งปี

           และหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวฮอตฮิต ก็คือ ฮัลลาซาน (Hallasan) ภูเขาไฟที่ดับแล้ว ซึ่งมีความสูงถึง 1,950 เมตร จากระดับน้ำทะเล ถือว่าเป็นภูเขาที่สูงที่สุดในเกาหลีใต้ (อ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ kto.or.th) แต่ภูเขาแห่งนี้จะงดงามขนาดไหนนั้น ไม่ต้องจินตนาการไปไกลค่ะ ลองตามบันทึกการเดินทางและภาพถ่ายสวย ๆ ของ คุณฉันชอบสายลมๆแสงแดด สมาชิกเว็บไซต์พันทิปดอทคอม ที่มีโอกาสไปเที่ยวสัมผัสความงดงามเหล่านั้นกันดีกว่า

           ช่วงที่รู้ว่าจะได้ไปแอบเป็นห่วงค่ะ กลัวอากาศหนาวแล้วไม่ค่อยมีที่ให้เที่ยว มาเที่ยวเกาะมันก็ควรจะเป็นหน้าร้อนนี่นะ แต่ปรากฏว่าเป็นโชคดีเพราะเป็นช่วงที่ใบไม้เปลี่ยนสีพอดี เที่ยวตามพื้นราบตอนกลางวันอากาศเย็นสบายมีร้อนแดดบ้างแต่ลมพัดดีค่ะ ตอนกลางคืนจะหนาวลม ส่วนบนเขาอากาศจะค่อนข้างเย็นค่ะ ลมแรงด้วย

           Hallasan เป็นภูเขาที่สูงที่สุดในเกาหลี 1,950 เมตร จากระดับน้ำทะเล (ข้อมูลจาก wiki) มีทางเดินเขาทั้งหมด 7 ทาง ทางสั้นจะใช้เวลาเดินประมาณ 4-5 ชั่วโมง ได้แก่ เส้นออรีมก ยองชิล ทนเนโค และออซึงแซงอัก ทางยาวจะมีสองทาง ได้แก่ เส้นซองพานัก และกวานอึมซา (แปลว่า วัดกวนอิม นั่นเอง) ใช้เวลาเดินประมาณ 7-8 ชั่วโมง เห็นว่าต้องเดินทางนี้ถึงจะได้เจอทะเลสาบที่เกิดจากปากปล่องภูเขาไฟเรียกว่า แบงนกดัม (Baengnokdam) ถ้ามาจากทางสั้นจะไม่ถึง ส่วนอีกทางเป็นทางสั้นมาก เดินประมาณ 1-2 ชั่วโมง อย่าเรียกว่าเดินขึ้นเขาเลย เดินเข้าริม ๆ ป่าจะเหมาะกว่า คือ เส้นซอกกูรัมค่ะ

           เข้าสู่การเดินทาง เพื่อน ๆ เราเลือกเดินจากยองชิลแล้วจะเดินกลับทางเดิมค่ะ ส่วนเราเลือกที่จะไปลงทางออรีมก เพราะระยะทางไม่ต่างกันมาก ออกจากที่พักที่ Jeju City นั่งรถบัส 1100 จากสถานีรถบัสมาที่ป้ายยองชิล โดยระหว่างทางรถบัสจะผ่านป้ายออรีมกด้วย ถ้าใครจะเริ่มที่เส้นออรีมกก็ลงที่ป้ายนี้ได้

           จากป้ายรถเมล์ต้องเดินขึ้นไปอีกประมาณ 1 กิโลเมตร จึงจะถึงทางเดินขึ้นเขา หรือถ้าไม่อยากเดินไกลก็มีรถแท็กซี่รอรับส่งขึ้นไปถึงทางขึ้นเขาเหมือนกันค่ะ ได้ยินแว่ว ๆ ว่า 8,000 วอน

           วิวระหว่างทางขึ้น

           เดินอีกสักพักจะถึงจุดจอดรถ หลังจากนี้ต้องเดินสถานเดียวแล้วค่ะ

           หมายเหตุ ** ช่วงหลังจากนี้ส่วนใหญ่จะใช้ mode scene vivid ของกล้องซะส่วนใหญ่นะคะ เพราะทนความหม่นหมองของสภาพอากาศไม่ไหว

           รูปภาพดูจืดไปมากเลยเมื่อเทียบกับความจริง

           เดินต่อจากจุดจอดรถอีกหน่อยจะมาถึงจุดพักก่อนขึ้นเขาค่ะ มีร้านกาแฟ สัญลักษณ์เป็นรูปกาอยู่ด้วย

           มีป้ายกระเบื้องเคลือบรูปกาหลากสีให้เขียนคำอวยพร (?) ลงไปด้วยนะคะ

           จากนี้ไปเป็นทางเดินขึ้นเขาแล้วค่ะ

           ปากทาง

           ระหว่างทาง

           คนเดินเยอะเลยค่ะ

           ทางเดินค่อนข้างดีเลยค่ะ ไม่ลำบาก

           เดินขึ้นมาเรื่อย ๆ พอพ้นช่วงหุบเขามาก็จะเป็นวิวแบบนี้ค่ะ

           ทางขึ้น

           วิวข้างทาง มีต้นไม้ ดอกไม้สีสวย ๆ เยอะแยะ

           เจ้าถิ่นเต็มไปหมด หวั่น ๆ อยู่ว่ามารอโจมตีคนหมดแรงป่าว

           ข้างทางเป็นแบบนี้ค่ะ

           เดินมาไกลขนาดไหนแล้วเนี่ย

           มาถึงช่วงนี้ เพื่อนยอมแพ้แล้วค่ะ บอกว่าจะเดินกลับแล้ว ทิ้งให้เราเดินต่อคนเดียวตั้งแต่ยังไม่ถึงทางเข้าออรีมก แต่ไม่เสียใจอะไรค่ะ เดินคนเดียวก็เบาตัวไปอีกแบบ แถมแอบสมน้ำหน้าเพื่อนเล็ก ๆ เพราะถัดจากนี้ต่างหากล่ะของจริง อิอิ

           ต้นไม้สีสวยจริง ๆ ค่ะ

           เดินต่อมาอีกหน่อยก็จะเป็นช่วงเปลี่ยนวิวแล้วค่ะ ทางก็ไม่ชันเหมือนที่ไต่ ๆ มา ออกแนวป่าหิน

           แม้แต่พืชพรรณก็เปลี่ยนไปด้วย

           ตรงนี้เป็นทางหิน แอบเสียวก้าวพลาดแล้วหน้าฟาดเล็กน้อย

           พ้นจากทางหินมาก็จะเจอวิวนี้ค่ะ อ้าปากค้างแล้วค้างอีก หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง มือนี่ไม่หยุดกดชัตเตอร์เลย

           เป็นทางบนเขาแล้วค่ะ

           รูปซ้ำอาจเยอะหน่อยนะคะ แบบว่ามันสวยมาก ไปคนเดียวไม่มีเพื่อนร่วมฟิน อยากแบ่งปันค่ะ

           เดินต่ออีกหน่อยมีทางแยกขึ้นจุดชมวิว เนินชอนมังแด ขึ้นไป 160 เมตร

           ระหว่างทางขึ้นชอนมังแด

           วิวที่เห็นจากชอนมังแดค่ะ

           จากนั้นลงมาเดินต่อตามทางหลัก

           ที่ราบเขานี้ถ้ามาช่วงใบไม้ผลิจะเห็นดอกไม้บานเต็มทุ่ง

           ระหว่างเดินต่อมีเสียงทักทาย อันยองฮาเซโย จากคนแปลกหน้าเป็นระยะ ๆ ราวกับรู้สึกได้ว่าแกก็ฟินใช่ไหม

           เดินต่อมาอีกนิดจะมีจุดนั่งพัก มีม้านั่งให้นั่ง

           วิวจากจุดนั่งพัก

           มีให้เติมน้ำดื่มกันด้วย

           เดินต่อมาอีกสักพักก็จะถึงที่พักที่เชื่อมปลายทางสามเส้นเอาไว้

           ถ้าดูจากป้าย ก็คือ เพื่อนทิ้งตั้งแต่ช่วง 1.5 กิโลเมตร แรกเลย และดูเหมือนว่าถ้าจะเดินขึ้นไปแบงนกดัม ก็เดินจากที่นี่ขึ้นไปได้เหมือนกัน

           บรรยากาศรอบ ๆ ที่พัก

           นอนกันเพลินเลย

           บอกก่อนว่าที่พักนี้ไม่มีน้ำอุปโภคนะคะ ซึ่งรวมไปถึงในห้องน้ำด้วย เตรียมทิชชูเปียกหรืออะไรพวกนี้ไปด้วยก็ดี ส่วนอาหารบนนั้นไม่แน่ใจว่าขายอะไร เห็นคนต่อคิวกันยาวเหยียด ส่วนตัวเตรียมข้าวปั้นไปสองลูกพร้อมค่ะ ที่ขาดไม่ได้เลยอีกอย่าง คือ เจ้าถิ่น

           เยอะมากกก มารอกินเศษอาหารกัน

           ใช้เวลาอยู่ที่จุดพักช่วงเที่ยงถึงเที่ยงครึ่งก็เดินต่อ ลืมบอกไปว่าเริ่มเดินทางจากป้ายรถยองชิลตอนเก้าโมง รวมใช้เวลากับเส้นทางยองชิลไปสามชั่วโมง (รวมเดินไป พักไป ถ่ายรูปเป็นระยะ ๆ ด้วยนะคะ) เข้าสู่เส้นทางออรีมก

           เจอจุดเติมน้ำอีกแล้ว

           เดินต่อสักพักเริ่มเห็นหมอกอยู่ไกล ๆ

           กำลังจะเดินตัดหมอกแล้วจ้า

           ช่วงเดินตัดหมอกนี่สวยงามมากเลยค่ะ เหมือนเดินอยู่ในความฝัน แถววิวข้างทางก็เปลี่ยนเป็นระยะ ๆ บรรยายยังไงก็ไม่เหมือนที่รู้สึกเลยค่ะ

           ต่อ ๆ

           เดินไปสักพักถึงได้รู้ว่า ไอ้รางที่เห็นตลอดทางมีไว้ทำอย่างนี้ได้ด้วย นึกว่าไว้ส่งของขึ้นที่พักอย่างเดียว

           เจอที่พักเติมน้ำอีกที่

           เดินต่อมาอีกก็จะเห็นข้างทางเป็นดอกหญ้าสีเหลืองทอง สวยงามมมมมอีกแล้ว

           ลืมบอกไปอีกอย่าง คือ ช่วงเดินตัดหมอกนี่ประมาณ 15-20 นาทีได้ ออกมาหัวเปียกเลย เพราะไม่ได้ใส่หมวก ผ้าพันคอก็ชื้นไปหมด ใครจะไปก็เตรียมอุปกรณ์กันหนาวดี ๆ ไม่งั้นเป็นหวัดได้ง่าย ๆ นะ ถ้ามีเสื้อที่เป็นผ้ากันลมกันฝนด้วยจะดีมาก

           พ้นช่วงทุ่งก็จะเข้าสู่ช่วงป่าอีกแล้วค่ะ เป็นทางเดินลงอย่างเดียวเลย

           ขนาดมาพร้อมไม้เท้าก็ยังมาเดินเขาเลยนะเนี่ย หลัง ๆ ได้คุยกันสักพักด้วยช่วงที่พยายามจะเดินแซง

           ช่วงนี้จะเห็นใบไม้แดง ส้ม เหลืองหลากสี สวยไปอีกแบบ

           ใบไม้ที่ร่วงลงพื้นก็ทำให้ทางเดินเปลี่ยนไป อารมณ์ก็เปลี่ยนตาม

           วิวข้างทาง

           ช่วงเดินทางออรีมกไม่ค่อยได้ถ่ายรูปนะคะ เพราะต้องเร่งฝีเท้าเพื่อไปขึ้นรถเมล์ให้ทันเพื่อนตอน 14.15 น. และรอบถัดไปต้องรอเป็นชั่วโมงเลยค่ะ 15.45 น.

           แต่ทว่า...ไฮไลท์ของเส้นทางออรีมกอยู่ตรงนี้ค่ะ

           สะพานอะไรสักอย่างไม่ได้หยุดอ่านชื่อที่เขาเขียนไว้เพราะมัวแต่รีบ

           ต่อค่ะ

           สวยมากจนยั้งมือไม่ให้ถ่ายไม่ได้

           จัดมาซะหลายรูปเลย

           ขอจบกระทู้ด้วยภาพนี้นะคะ หลังจากนี้ไม่มีแล้วเพราะแทบจะวิ่งลงเขาเพื่อไปให้ทันรถเมล์กันเลยทีเดียว แต่ก็ตามคาดค่ะ ช้าไป 15 นาที แต่ก็นับว่าคุ้มค่ะ ไม่ผิดหวังเลยที่เลือกเดินสายนี้และอดทนมาจนสุดทาง รวมระยะเวลาที่เดินไปถ่ายรูปไป 5 ชั่วโมงครึ่งค่ะ ประทับใจทุกนาที อยากให้ได้มาสัมผัสกัน

           เป็นการเดินทางที่ได้ทั้งชื่นชมความสวยงามตามธรรมชาติ และความภาคภูมิใจในตัวเองที่ได้บรรลุเป้าหมายเล็ก ๆ ที่ตั้งใจไว้ ในอนาคตกลับมาอีกแน่นอนค่ะ ต้องมาซ้ำช่วงใบไม้ผลิให้ได้ ^^

  คลิกอ่านความคิดเห็นของเพื่อน ๆ ได้ที่นี่ค่ะ