สวยอะไรเบอร์นั้น เที่ยวญี่ปุ่นหน้าหนาวในวันที่หิมะโปรยปราย

          การเดินทางครั้งนี้ คุณ TeeShutterB ได้เดินทางไปเที่ยวยังสถานที่ท่องเที่ยวญี่ปุ่นสุดฮิตทั้งหมด 5 แห่งด้วยกัน ซึ่งเราได้เคยนำเสนอ "นากาโน่ ในฤดูหนาว ความสวยงามที่ห้ามพลาดของญี่ปุ่น" กันไปแล้ว คราวนี้ก็เหลืออีก 4 สถานที่ที่ คุณ TeeShutterB ได้ไปสัมผัส นั่นก็คือเมืองเกียวโต, หมู่บ้านชิราคาวาโกะ, เมืองทตโตริ และเมืองทาคายามะ บอกได้เลยว่าแค่เห็นภาพก็ฟินกับญี่ปุ่นหน้าหนาวแล้ว จะสวยงามสมคำร่ำลือหรือไม่ ไปชมพร้อม ๆ กันเลย


          และแล้วก็มาถึงการเดินทางไปชิราคาวาโกะ ผมตัดสินใจเดินทางด้วยการเช่ารถขับไปกับคณะเดินทาง เพราะสามารถจัดเวลาการเดินทางของตัวเองได้ ยิ่งการถ่ายภาพต้องมีความยืดหยุ่น และแน่นอนในเวลาเดียวกัน ผมใช้บริการ Easy and Save และต้องขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี่ เพราะว่าระหว่างทางที่หิมะได้ตกลงมาอย่างหนัก ทำให้การควบคุมรถในสภาวะนั้นเป็นเรื่องที่ยากอย่างยิ่ง แต่โชคยังดีที่เป็นอุบัติเหตุเล็ก ๆ น้อย ๆ และได้ทาง Hotline ของ Easy and Save ให้คำแนะนำ การปฏิบัติ ถึงแม้ว่าจะติดต่อในเวลาน่าจะประมาณเที่ยงคืนได้มั้ง (ทางช่องทาง Line)

          ผมเดินทางด้วยรถตู้อัลพาส นำทางโดย GPS ที่ติดรถมาตั้งแต่ตอนเช่า ด้วยความลุ้นระทึก ในที่สุดมันก็สามารถพาเรามาที่นี่ได้อย่างไม่ยากเย็น


          ต้องบอกว่าญี่ปุ่นไม่เคยเป็นจุดหมายในฝันของผมเลย ตั้งแต่ก่อนถ่ายภาพ ไม่ใช่ไม่ดีนะ แต่ผมรู้สึกว่าผมชอบธรรมชาติมากกว่า และถ้าผมจะจ่ายเงินสักหนึ่งแสนเดินทางไปญี่ปุ่น ผมชอบที่จะซื้อกล้อง เลนส์ หรือโน่นนั่นนี่มากกว่า แต่ความคิดนั้นได้เปลี่ยนไปตลอดกาล ...

          ถ้าจะบอกว่าภาพ ๆ หนึ่งสามารถบ่งบอกคำได้เป็นล้าน ๆ คำ ที่นี่ละคือล้านคำนั้นของผม เมื่อผมได้เห็นภาพหมู่บ้านแห่งนี้ ที่ซึ่งสามารถหยุดเวลาไว้ได้เป็นร้อยปี ญี่ปุ่นจึงเป็นความใฝ่ฝันของผมตั้งแต่นั้นมา สิ่งที่เสียดายที่สุดคือไม่สามารถจองบ้านพักที่นี่ได้


          เหมือนเคราะห์ซ้ำ กรรมซัด ผมเดินทางมาถึงหมู่บ้านแห่งนี้ตั้งแต่เที่ยงวัน สิ่งแรกที่ได้ทำคือขึ้นไปจองจุดถ่ายภาพบนภูเขา นาทีแรกที่ผมถึงคือความเฟลที่ไม่อาจจะประมาณได้ เมื่อเห็นคนมหาศาลจับจองที่ไปหมดแล้ว


          2,879 ไมล์ จากประเทศไทยถึงญี่ปุ่น และอีก 500  กิโลเมตร จากโกเตียวมาที่นี่ หรือจะให้บอกคือ 5,130 กิโลเมตรจากบ้าน...หมดกันแล้ว ไม่มีจุดถ่ายภาพดี ๆ เหลืออยู่เลย ตอนนี้ทั้งคณะเดินทางต่างคนต่างแยกย้ายหามุมกันไปหมดแล้ว โดยผมเดินรั้งท้าย หลังจากความพยายามหามุมที่เหลือไว้น้อยนิดผมเหลือบไปเห็น ช่องว่างแมวรอดได้เพื่อตั้งขาตั้งกล้อง ผมรีบเข้าไปจับจองไว้ โดยที่มีคนปักขาตั้งเก่า ๆ จองที่ไว้ ผมวางขาตั้งไว้ต่ำสุดกับพื้นเพราะว่าไม่มีที่เหลือให้ยืนขาขึ้นมาได้ ถึงแม้มุมไม่สวยมากมีต้นไม้บัง ก็ยังดีกว่าไม่ได้สักภาพกลับบ้าน

          ห้าชั่วโมงบนหน้าผา เพื่อรอแสงเย็น (ซึ่งไม่น่าจะมีเพราะพายุหิมะ) หิมะโปรยปรายลงมาเบาบ้าง หนักบ้าง แต่ที่ยิ่งกว่าคือกระแสลมทีพัดเข้ามาตลอด ปะทะใบหน้าอันไร้ความรู้สึก ที่ไร้ซึ่งเครื่องป้องกันอากาศหนาวใด ๆ สมาชิกบางคนเริ่มหนาว จนบ่นทนไม่ไหว  สำหรับผมเท้าแทบจะหมดความรู้สึกไปแล้ว ด้วยอากาศที่เย็นจัด


          ปัญหาใหม่ก็เกิดขึ้น เมื่อเจ้าขาตั้งที่จองไว้มาอย่างไม่มีท่าทีถ้อยอาศัยในคนญี่ปุ่นที่เคยเจอ หลงเหลืออยู่บนใบหน้าชายอายุราว 50+ ที่หน้าคล้ายซามูไร และน่าจะมาพร้อมคำสถบบางอย่างซึ่งแน่นอน ฟังไม่ออก พร้อมอาการไล่ผมให้ไปที่อื่น แน่นอนผมยังรอดูท่าทีอยู่ จากนั้นชายคนนี้ได้สลับขาตั้งเก่า ๆ ตัวนั้น กับขาตั้งที่ใช้จริงออกมา ปัญหาเกิดขึ้นเพราะ ด้วยความไม่ชำนาญการใช้ขาตั้ง ลุง J คนนี้ (ขอเรียกชื่อนี้นะ) ไม่สามารถตั้งขาให้แข็งแรงได้ ด้วยหิมะที่หนามาก แถมอยู่ตรงหน้าผา แน่นอนลุง J ไม่ขอรับการช่วยเหลือใด ๆ จากผมเลย พร้อมกางขาบัง กล้องของผมเต็มที่ไม่ให้ถ่ายได้สะดวกนัก


          ตอนนั้นผมคิดว่าผมขออยู่ตรงนี้แบบหลบ ๆ โดยไม่รบกวนลุง J เมื่อเรามาทีหลัง ถึงแม้ว่าผมต้องยืดมือออกไปไกลมากเพื่อกดชัตเตอร์ก็ต้องยอม เมื่อแสงทไวไลท์ใกล้เข้ามา ลุง J ยังไม่สามารถจัดการกับขาตั้งตัวเองให้นิ่งบนกองหิมะได้ ถึงแม้จะไม่ยอมรับความช่วยเหลือ ผมก็ขัดใจแกโดยจัดการตั้งให้ 1 ใน 3 ของขาตั้งของลุงให้นิ่งสนิทได้ ที่เหลือลุงเลยยอมแต่โดยดี

          แทนคำขอบคุณขาซ้ายที่เคยขวางกล้องผมไว้ บัดนี้ได้หายไปแล้ว...ดุจเวทมนตร์ เพียงแต่มันออกมาจากใจแทนที่จะเป็นการบังคับ ตอนนี้หมู่บ้านได้เปิดไฟแล้ว และหิมะก็ได้โปรยปรายลงมา ผมได้ภาพที่ต้องการแล้ว เพียงแต่ว่าเกิดปัญหาภายในหมู่บ้านทำให้มีหลายหลังไม่ให้ความร่วมมือประดับไฟ ถึงแม้ภาพจะไม่สวยอย่างที่ใจคิด แต่ผมได้คำพูดจากลุงกลับมาคำหนึ่ง "อาริกาโตะ โกไซมัส" ขอบคุณมิตรภาพที่ลุงหยิบยื่นมาให้


          ขอบคุณเจ้าของผ้าเช็ดหน้าแสนสวย (นักท่องเที่ยว) ที่ให้ผ้าเช็ดหน้าผมเช็ดกล้องที่เปียกไปด้วยหิมะที่ละลาย (มีใครแสดงตัวเป็นเจ้าของไหมครับ 55+) เหลือเชื่อว่ากล้องอึดสุด ๆ ขอบคุณสมาชิกทุกท่านที่ร่วมเดินทาง ทุก ๆ คนทำให้ความทรงจำของผมต่อเมือง ๆ นี้มันมีจิตวิญญาณ



          สำหรับผมแล้วหากใครที่ไปชิราคาวาโกะ แล้วไม่แวะทาคายาม่าถือว่าไปไม่ถึง ทาคายาม่าในความเห็นผมมันเห็นวิถีของชาวญี่ปุ่น ผมชอบบรรยากาศผู้คน ความเป็นเมืองเก่า และของกินที่นี่มากกกกกก เน้นว่ามาก หุหุ

          ตลาดเช้าเป็นแหล่งรวบรวมของกินทุกอย่างไว้ และสิ่งที่ผมพบคือชาวญี่ปุ่นออกมาเที่ยว กิน ซื้อของ ไม่ได้ล้นไปด้วยนักท่องเที่ยวแบบเมืองอื่น ๆ ผมใช้เวลาที่นี่ทั้งหมดหมดไปกับการซื้อของกิน ผมเดินเข้าทุกซุ้ม ทุกร้าน จากร้านแรกยันร้านสุดท้าย ผมซื้อทุกอย่างที่อยากกินและอยากลอง ซึ่งเท่ากับว่าแทบไม่มีร้านไหนเลยที่พลาดไป

          นอกจากของมากมายที่ได้กินแล้ว ยังรวมถึงสุดยอดเนื้อวัวของที่นี่ รสชาติที่ได้สัมผัสจากเนื้อวัวคำแรก คืออณูของชั้นไขมันไหลออกมาเต็มปาก เนื้อนุ่มลิ้น เสมือนว่าเนื้อทั้งชิ้นละลายหายไปในปาก ชิ้นนี้ราคาหลายร้อยอยู่ T_T


          จะว่าไปคนที่นี่ก็เป็นคนตลกดีนะ และก็ไม่นึกถึงด้วยว่าที่นี่มี "ทาโกะ" หรือเนื้อสุนัขด้วย ออกจะโหดไปหน่อยสำหรับคนญี่ปุ่น ที่เอาของจริงมาไว้คู่กับเมนู


          ขอพาแวบไปภูเขากลางเมืองทาคายาม่าก่อน เดินไปเดินมากลับเจอ Exclaim ป้ายระวังหมี Exclaim เดี๋ยว !! ระวังหมีคืออะไร  ! หมีอะไร  ! นี่มันทางเดินห่างจากถนนนิดเดียว คนญี่ปุ่นเป็นคนตลก ตลกมากด้วย


          ย้อนกลับไปชมบรรยากาศที่ตลาดเช้ากันใหม่






          หากบอกว่าการเดินทางครั้งนี้ของผมไปเพื่อการถ่ายภาพแล้วละก็ ที่นี่ละคือที่ที่เฟลที่สุดในชีวิตของการเดินทางถ่ายภาพ ผมตั้งใจไปเห็นทะเลทรายที่มีหิมะปกคลุม สิ่งที่เห็นคือหิมะที่ปกคลุมยังกับขี้กลาก T T คือมันมีเป็นจุด ๆ


          แต่แปลก...ผมกลับได้จดจำทตโทริในอีกแบบที่ผมไม่เคยคิดมาก่อน คือปลาดิบอร่อยมากครับ 55+  ภาพ ๆ นี้คือคำบรรยายของทตโทริ ในแบบของผม จานนี้เป็นของดีทุกอย่างของทตโตะริครับ


          ปลาฮามาจิหวานที่สุดเท่าที่เคยเจอ นุ่มลิ้น และอุดมไปด้วยความชุ่มชื่นของเนื้อปลาสด ๆ ใหม่ ๆ

          ไข่หอยเม่น (หรือจะเรียกว่าอัณฑะดี 55+)  ไร้ความคาว สิ่งที่สัมผัสได้คือความหวานแบบพอดี ๆ ความพยายามไม่ให้มันลงคอเร็วจนเกินไป

          ปลาแซลมอน ที่ถึงแม้จะไม่ใช่เนื้อส่วนโอโทโร่ แต่ว่าเนื้อส่วนโอโทโร่ในบ้านเราไม่มีที่ไหนสู้ได้

          กุ้งหวาน ตัวใหญ่และกลมกล่อมที่สุดในชีวิตเท่าที่เคยได้ลองมา

          ไข่ปลาแซลมอน ที่คาวง่ายมาก แต่กลับไม่มีสิ่งนั้นในจานนี้แม้แต่เม็ดเดียว

          หอย นุ่มกำลังดี กินพร้อมข้าวญี่ปุ่นร้อน ๆ เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม

          ปลาโอ อร่อยไม่ต่างกับเนื้อปลาอื่น ๆ ในชามเลย

          แม้กระทั่งไข่หวานที่ผมเกลียดมาก แต่จานนี้อร่อยครับ

          ทั้งหมดที่กล่าวมาวาซาบิเป็นสิ่งแรกที่ผมทิ้งลงบนโต๊ะ เพราะว่าวัตถุดิบเทพขนาดนี้หากใครไปทานแนะนำว่าไม่ควรกินวาซาบิให้เสียรสแต่อย่างใด



          สำหรับ "เมืองเกียวโต" นั้นเป็นเมืองที่สวย แต่ผมไม่ได้อยู่ที่นี่เยอะและนานเท่าใดนัก รวมถึงความเพลียจากการอดนอน และออกทริปอย่างทรหดติดต่อกันตั้งแต่วันแรก ผมไม่ได้ประสบการณ์ที่ดีน่าประทับใจอะไรนักที่นี่ นอกจากภาพสวย ๆ สถานที่สวย ๆ หากย้อนกลับไปสิ่งเดียวที่ผมจำได้ที่นี่คือมิตรภาพ ที่ดีใน Hostel ซึ่งเป็นพักเล็ก ๆ ไม่ได้สวยหรูอะไร

          ขอบคุณที่ให้การต้อนรับอย่างดีและนำพักที่นี่ พนักงานน่ารักทุกคน ^^