เกาะคอเขา บางอย่างหยัดยืน ณ บ้านกลางผืนทะเล

ฐากูร โกมารกุล ณ นคร...เรื่อง
ธนดิษ ศรียานงค์...ภาพ

          แผ่นดินกลางทะเลผืนนั้นค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้ ระยะห่างหดสั้นเปิดเผยภาพบางภาพสำหรับผู้ปรารถนาจะทำความรู้จักมัน ฟ้ากระจ่างใสเป็นสีน้ำเงินเหนือผืนทะเลเก่าแก่ แนวสนที่สูงไปเกิน 20 เมตร กลายเป็นยิ่งใหญ่เมื่อแพขนานยนต์เสียดหัวเข้าเทียนแผ่นดินกลางทะเลผืนนั้น ความคึกคักพอประมาณส่งต่อความรู้สึกประเภทชุมชน และความเป็นบ้านเรือนไว้ที่ท่าเรือ นอกเหนือไปจากนั้นมันลึกลับอยู่ในสายลมร้อน เป็นเหมือนภาพหลบเร้นที่มีเพียงถนนแอสฟัสต์อย่างดีทอดยาวไปในนามของความเปลี่ยนแปลง


          เราอยู่ห่างจากฝั่งแผ่นดินอำเภอตะถั่วป่า จังหวัดพังงา ไม่เกิน 2 กิโลเมตร เกาะสัณฐานแบบราบแห่งหนึ่งวางตัวตนอยู่ตรงข้างบ้านน้ำเค็ม พื้นที่เคยกอดเก็บฝันร้ายของสึนามิ มหันตภัยที่หลายคนยากจะลืมเลือนเมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2547 กับพื้นที่เดียวกัน ผ่านคืนวันและการเปลี่ยนแปลง บางอย่างตกสะท้อนและบอกกับใครสักคนว่า ประวัติศาสตร์มีตัวตน ขณะที่ความงดงามก็มีที่ทางอันเหมาะควร ทั้งบนผืนทราย กลางคลื่นลม และในนามของความทรงจำ


          นาทีที่ลัดเลาะออกไปตามถนนเส้นเดียวจากท่าเรือเล็ก ๆ ของเกาะเงียบสงบแห่งนั้น เราค่อย ๆ ใช้คืนวันร่วมไปกับพวกเขาอย่างละมุนละไม ราวเกลียวคลื่นยามเช้าที่ซอนซบสัมผัสเข้ากับหาดทรายผืนโบราณ คืนวันที่เคล้าผสมอยู่ด้วยความเป็นจริงอันแสนเก่าแก่ของเกาะโบราณแห่งหนึ่งกลางทะเลอันดามัน


          1. ท่าเรือบ้านปากเกาะเปิดเผยภาพจริงของเกาะคอเขาด้านที่ตรงข้ามกับฝั่งแผ่นดินของอำเภอตะกั่วป่า มันคือที่พบกันของเกาะและฝั่งเมือง แพขนานยนต์เพียบแน่นด้วยรถยนต์ ขณะที่ชาวบ้านและนักเรียนตัวน้อย ๆ พาตัวเองไปอยู่ในเรือไม้ลำเล็ก ๆ สวนกับนักท่องเที่ยวต่างชาติแถบสแกนดิเนเวียนสักกลุ่ม ที่นี่คือประตูสมัยใหม่อันบอกกับผู้พบเห็นว่า หลังผ่านพ้นทั้งยุคทำเหมืองแร่และก้าวเข้าสู่โลกแห่งการปรับตัวสู่การท่องเที่ยว เกาะคอเขาพลิกผันหน้าตาไปเพื่อทำความรู้จักกับโลกบนฝั่งมานานเพียงใด

          จากท่าเรือที่เป็นศูนย์รวมของร้านค้า ร้านอาหาร รวมไปถึงการขนส่งหลัก ๆ เราคล้ายพบโลกอีกใบที่หมู่ 4 บ้านทุ่งตึก ซอยแยกย่อยและทางดินปนทรายพาตัดป่าเสม็ดลึกเข้าไปในดินแดนโบราณ ว่ากันตามตรงภาพตรงหน้าเข้ากันกับเรื่องราวที่ฝังรากลงบนเกาะแห่งนี้อยู่ไม่น้อย ใต้ครึ้มร่มของแมกไม้ในเขตป่าบกของเกาะคอเขา ใครสักคนพาเราเดินเข้าไปในโลกอดีตที่ยืนยันการมีตัวตนในหน้าประวัติศาสตร์ของที่นี่มานับพันปี


          เราสืบเท้าตามกันไปในแหล่งโบราณคดีทุ่งตึก ฐานเจดีย์และแนวคันคูเมืองบ่งบอกถึงความเจริญในฐานะเป็นเมืองที่ก่อเกิดขึ้นระหว่างเส้นทางการค้าข้ามคาบสมุทรในสมัยโบราณ แนวอิฐก่อเรียงเป็นรากฐาน ขณะที่ได้แผ่นผืนอิฐแลงขุดค้นพบโบราณวัตถุหลากหลายยุคสมัยที่กำหนดอายุได้ราวพุทธศตวรรษที่ 12-13 ไล่เรียงกันตั้งแต่ภาชนะดินเผาพื้นเมือง ลูกปัดหินและแก้ว เครื่องถ้วยชามจากจีนในสมัยราชวงศ์ถัง เครื่องแก้วจากเปอร์เซีย รวมไปถึงรูปเคารพที่สกัดจากหิน สะท้อนความคิดความเชื่อทางศาสนาทั้งพราหมณ์และพุทธที่พวกเขารับมาผ่านการติดต่อการค้าทางทะเล เชื่อมโยงจากฝั่งอันดามัน ข้ามผ่านขุนเขา ต่อเนื่องไปยังแหลมโพธิ์ ที่อ่าวบ้านดอน สุราษฎร์ธานี


          จากซากโบราณสถานทั้ง 3 แห่ง แผ่นดินโบราณตรงเกาะคอเขาที่ตั้งอยู่ตรงข้ามปากแม่น้ำตะกั่วป่าตกทอดอยู่ในคำเรียกขานของชาวบ้านว่า “เหมืองทอง” บ้าง “ทุ่งตึก” บ้าง ทว่าที่สำคัญมากไปกว่านั้น ก่อนโลกจะขับเคลื่อนด้วยเร่องราวและเทคโนโลยีสมัยใหม่ ที่นี่คือชุมชนขนาดใหญ่ที่มีผู้คนจากดินแดนต่าง ๆ ผ่านมาและผ่านไป เป็นเส้นทางการค้าทางทะเลของโลกระหว่างจีน อินเดีย เราก้าวเดินตามกันไปในโลกโบราณบนเกาะเล็ก ๆ บางนาที


          มิตรเจ้าถิ่นพาเราตัดผ่านทุ่งเสม็ดและป่าโกงกางออกไปหาแนวศิลาแลงที่เรียงตัวกันในป่าธรรมชาติ ใครสักคนว่ามันคล้ายแนวสะพานท่าเทียบเรือหรือกำแพงโบราณที่ยื่นไปเชื่อมเมืองกับทะเลในอดีต มันคล้ายโลกอีกใบที่ซุกซ่อนอยู่ในความสงบเงียบเรียบง่ายของเกาะเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง รอคอยการค้นพบและทำความเข้าใจในผืนดินอันเก่าแก่ ผืนดินที่มนุษย์ตัวเล็ก ๆ เป็นได้แค่เพียงทางผ่านของกาลเวลาและความเปลี่ยนแปลง

          2. ถนนเรียบกริบสายนั้นยังคงนำเราไปในส่วนเสี้ยวต่าง ๆ ของเกาะคอเขา มันลากผ่านแลนด์สเคปหลากหลาย ทั้งป่าพรุ ป่าดิบชื้น บางขณะเชื่อมโยงไปสู่ป่าโกงกางอันเป็นเหมือนกำแพงธรรมชาติที่กำบังเกาะจากคลื่นลม

          ที่หมู่ 5 หญิงวัยต้นชราแห่งบ้านบางเนียงอย่าง ป้าหลอน-ศิริวรรณ ลิ่มพาณิช เจ่าจมอยู่หน้ารางฉีดแร่โบราณ มันพาให้เรานึกย้อนตามเธอไปนึกไปถึงวันคืนที่เกาะคอเขาเต็มไปด้วยผู้คนจากหลากหลายที่มา ที่ต่างก็ฝากความหวังไว้กับสินแร่โบราณอันเนืองนอง


          “แต่ก่อนใครก็มาพังงา บนเกาะนี่ก็ไม่เว้น” ป้าหลอนในวันวัยที่ขุมเหมืองหลากหลายบนเกาะที่เธอคุ้นตา กลายเป็นบ่อและบึงน้ำประดับประดาไปทั่วพื้นที่ราบกลางทะเล หลายคนเข้ามาและจากไป ทว่ากับหญิงไทยเชื้อสายจีนผู้นี้ เธอยังคงหันหน้าให้ลงหาแผ่นดินผืนเดิม ไม่ได้เก็บเศษเสี้ยวการงานไว้แต่ในความทรงจำ

          เกาะคอเขาเติบโตขึ้นจากยุคที่ตะกั่วป่าเป็นเหมือนเมืองหลวงของการทำแร่ดีบุกในพื้นที่ภาคใต้ฝั่งอันดามัน ผู้คนทั้งท้องถิ่นใต้จากแดนดินอีสาน หรือเพชรบุรี ต่างข้ามมาถึงเหมืองกลางทะเลอย่างเกาะคอเขา

          “เหมืองใหญ่ ๆ บนนี้ก็เหมืองจุติบุญสูง ทำทั้งเหมืองฉีด เหมืองรางแต่ก่อนที่นี่มีแต่งานหนัก” ป้าหลอนว่าเหมืองแบบอุตสาหกรรมบนเกาะดำเนินเคียงคู่ไปกับฤดูฝน

          “แถวบางเนียงนี่เขาเรียกกันว่าโรงเหมือง มีเหมืองรางตั้งอยู่มาก ช่วงฝนฟ้าแลบ ฟ้าร้อง กลัวฟ้าผ่ากันจะตาย อย่างว่าใต้ดินมันไม่ได้มีแต่ดีบุกมีแร่เหล็ก แร่สนิม” เราคุยกันถึงทุ่งฟ้าผ่า พื้นที่ราบที่เต็มไปด้วยดงเสม็ด ที่คนเกาะคอเขาเห็นฟ้าผ่าลงตามยอดไม้กันจนชินตา

          ใครบางคนไถ่ถามถึงนางและเรียงร่อนแร่ หวังจะเห็นแง่มุมอนผ่านพ้นของชีวิตเหมือง ซึ่งคำตอบนั้นล่องลอยหายลับไปกับอดีต หลงเหลือรางไม้ที่ป้าทำขึ้นง่าย ๆ กับการไปขุดหาแร่ที่ริมหาดยามมรสุม หาบมาผ่านกรรมวิธีโบราณที่หลังบ้าน กับการทำแร่ด้วยดวงตาและทักษะเดิม ๆ ท่ามกลางราคาแร่ในปัจจุบันที่พอขายได้กิโลกรัมละ 230 บาท

          หลังการจากไปของราคาดีบุกที่ทรุดฮวบฮาบลงตามราคาตลาดโลกราวปี พ.ศ. 2535 ชีวิตบนเกาะคอเขาไม่อาจหลีกหนีผลกระทบที่เดินทางข้ามมาตามแรงเหวี่ยง ผู้คนหันหลังให้การงานแห่งผืนดิน ทว่ากับบางชีวิตการก้าวเดินไปด้วยรากฐานที่สร้างพวกเธอมาก็ดูเหมือนจะทำให้วันคืนที่ตกลับยังคงมีค่า

          “เหลือไม่เกิน 3 คน หรอกมั้ง ที่ยังคงทำแร่” ป้าหลอนกล่าวถึงความรัก เธอรักการทำแร่ แม้มันเป็นงานหนักเหลือใจที่ฉุดดึงเรี่ยวแรงให้หดหายไปตามอายุที่มากขึ้น

          “ทุกวันนี้ก็ทำเคย ทำกะปิส่ง คั่วกาหยีบ้าง แต่หน้าฝนไม่ได้เลย ต้องลงไปที่ชายหาด”

          สำหรับคนที่นี่อาจไม่แปลกนัก หากตามหาดแสนสงบที่ราวกับโลกพักผ่อนของนักท่องเที่ยวจากต่างแดน จะเห็นชาวบ้านสักคนที่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับกองดินกองทรายในฤดูฝน กองทรายที่ไม่ได้แทรกซ่อนอยู่แต่เพียงสินแร่ หากแต่เต็มไปด้วยริ้วรอย และความหวังจากการงานโบราณของคนที่นี่ การงานที่ก่อเกิดเป็นบ้านหลังเก่า คุ้มแดดฝน และห่มคลุมให้ชีวิตกลางผืนทะเลเต็มไปด้วยที่ยืนหยัด
 
          3. บ้านเมืองใหม่ คือหมู่บ้านแรก ๆ ที่เต็มไปด้วยเรื่องราวของผู้คนบนเกาะคอเขา แม้จะตั้งอยู่ห่างจากบ้านปากเกาะที่เป็นท่าเรือข้ามสู่บ้านน้ำเค็มที่ฝั่งตะกั่วป่า หากแต่ที่นี่คือบ้านของลูกประมงดั้งเดิมบนเกาะแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยเรื่องราวในหน้าประวัติศาสตร์


          เราไปถึงหมู่ 1 ที่อยู่ทางฟากตะวันออกของเกาะคอเขาด้วยระยะทาง 19 กิโลเมตร จากท่าเรือ ยกตัวเองผ่านสวนยางพาราแน่นครึ้ม ที่อดีตพื้นที่ตรงนี้เต็มไปด้วยป่าธรรมชาติขึ้นรกเรื้อ ชุมชนประมงโบราณหันหน้าลงสู่ผืนทะเล แม้การมาถึงของสึนามิในปี พ.ศ. 2547 จะส่งผลอย่างมากกับการสร้างบ้านเรือนใหม่ของคนที่นี่ หลายคนย้ายจากในทะเลขึ้นมาบนควนเขา ทว่ากับการงานแห่งชีวิต ดูเหมือนมันจะไม่ได้ถูกกลืนลับเลือนหายไปกับเกลียวคลื่นเสียทั้งหมด

          สะพานซีเมนต์แห่งนั้นตัดผ่านป่าโกงกางที่เต็มไปด้วยเรือหัวโทง มันยื่นลงไปในทะเลกว้าง เรือวางลอบหมึกลอบปูจอดนิ่งสนิทรอคลื่นลมด้านนอกสงบและเวลาน้ำขึ้นตามปฏิทินข้างขึ้นข้างแรม ท่ามกลางยามเย็นที่ใครสักคนพาตัวเองไปถึง ชายชราผิวเกรียมแดดกำลังตรวจตราความเรียบร้อยของเอ็นข่ายในลอบโครงไม้ไผ่ที่ก่ายกอง ราวกับตารางประจำวันที่ดำเนินต่อเนื่องเวียนซ้ำมาตลอดช่วงชีวิต ไม่ไกลกันจากหมู่บ้านเมืองใหม่ ที่ชุมชนคอลงโตน เส้นทางศึกษาธรรมชาติป่าชายเลนก่อเกิดเปิดสะพานไม้ทอดลับเข้าไปในร่มครึ้มของป่าโกงกาง พืชพรรณสะท้อนความสมบูรณ์ไว้ด้วยแนวรากอากาศระโยงรยางค์ราวโลกดึกดำบรรพ์ในนิยายลึกลับ ขณะที่ตามเลนดิน ปูราชินีสีฟ้าสด สีเหลือง สีแดง ฉวัดเฉวียนไปตามพื้นดินขึ้นแฉะยามน้ำลด สายคลองโตนเชื่อมผ่านแนวป่าออกไปสู่ทะเลกว้าง มันคือภาพสะท้อนความสมบูรณ์ที่เชื่อมโยงผู้คนของที่นี่ไว้กับผืนทะเลอย่างถึงที่สุด


          ไม่แตกต่างกับที่อ่าวแวะแห่งบ้านนอกนา อ่าวโบราณอันเป็นที่ตั้งของชุมชนประมงดั้งเดิมนั้นเรียบง่ายงดงามเมื่อไปถึง ด้วยลักษณะกายภาพแบบช่องเขาระหว่างเกาะคอเขา เกาะพระทอง และฝั่งแผ่นดินที่บ้านทุ่งละอองของอำเภอคุระบุรี ทะเลตรงหน้าจึงปราศจากคลื่นลมเกือบตลอดปี เรื่องเล่าของเฒ่าชราเต็มไปด้วยภาพแห่งอดีต ที่ทะเลน้ำลึกตรงหน้าเต็มไปด้วยเรือสำเภาค้าขาย และหมู่บ้านชาวประมงโบราณของเกาะคอเขาก็เต็มไปด้วยความคึกคักเรืองโรจน์แต่ครั้งโบราณ

          ท่ามกลางพื้นที่กว่า 39,375 ไร่ ของเกาะคอเขาเต็มไปด้วยความหลากหลาย เราผละออกจากบ้านนอกนาเพื่อไปสู่ที่ราบกว้างใหญ่ของทุ่งสนามบิน ริมถนนสายหลักช่วงท้าย ๆ เกาะเปิดวิวที่ราบสุดลูกหูลูกตา ที่เคยเป็นสนามบินของกองทัพญี่ปุ่นในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 รันเวย์ของสนามบินในอดีตจนลับไปกับพื้นผิวกองทรายและต้นสนอันเป็นผลพวงมาจากคลื่นที่หอบชัดมาครั้งสึนามิ ทว่าภาพทางตาก็งดงามเรียบง่ายไปด้วยฝูงควายไล่ทุ่งนับร้อยตัวเลาะเล็มหญ้าและแช่ปลักโคลนอยู่ในที่ราบ


          กายภาพแบบแบนราบและการเสื่อมสลายของชั้นดินในยุคทำเหมือง ก่อเกิดทั้งการปรับตัวของพืชพรรณและผู้คน บางนาที มิตรเจ้าถิ่นพาเราเพลินไปกับป่าเสม็ดที่ทับถมกันด้วยเปลือกไม้และในหยุ่นนุ่ม บางขณะก็ควบรถคันเก่าตัดเข้าไปตามทางทรายเพื่อพบกับทุ่งเสม็ดขาวขึ้นกลางป่าหญ้าย้อมแสงอุ่นราวทุ่งซาฟารี ไม้กินแมลงอย่างหม้อข้าวหม้อแกงลิงขึ้นเถาอวดรูปทรงเฉพาะตัว ตามลานหญ้าปรากฏหยาดน้ำค้าง


          กระดุมเงิน เต็มท้องทุ่ง ขณะที่ในบ่อบึงซึ่งเป็นขุมเหมืองเก่า บัวบาสีขาวนวล ที่พวกรียกกันว่าบัวมะลิขาว พร้อมกันผลิดอกเล็กจิ๋วตั้งแต่แสงเข้ามาเยี่ยมเยือน คล้ายโลกบางใบหุ้มห่ม โลกแสนสมบูรณ์ที่คนเกาะคอเขาไม่ได้ลืมตาขึ้นมาสัมผัสเพียงผืนทะเลและแดดลม ทว่ากับพืชพรรณและกายภาพเฉพาะอย่างเฉพาะแบบของผืนแผ่นดินเต็มไปด้วยการปรับตัวและดำรงคงอยู่เคียงข้างกันและกัน


          บางคนอาจรู้สึกว่าชีวิตหนึ่งบนเกาะเล็ก ๆ นั้นเต็มไปด้วยความหลากหลาย และต้องการการทำความรู้จักเพื่อเข้าใจไปอย่างไม่รู้จบ

          4. ซอกซอยที่แยกย่อยออกจากถนนผ่ากลางเกาะคอเขาพาเราไปสู่ความงดงามของทะเลกว้าง แนวทรายราบเรียบรอยเท้า และเส้นขอบฟ้าที่ประดับดวงตะวันยามลาลับ ฝั่งตะวันตกของเกาะคอเขาคือแนวหาดทอดยาวต่อเนื่องที่ซอกซอยต่าง ๆ จะพาไปสู่หาดทรายหลากหลายมุมสงบ มันคือที่พักพิงชั่วคราวของผู้มาเยือนผมสีทองจากประเทศแถบสแกนดิเนเวียนผู้หลงรักความสงบ และเป็นบ้านหลังถาวรของเหล่าชีวิตริมทะเล ทั้งเจ้าของรีสอร์ท เหล่าพนักงานที่เป็นคนพื้นถิ่น ร้านอาหารเล็ก ๆ


          ซอยซีบรีส ซอยต้นโหนด หรือซอยหาปลา และอีกหลายแง่มุมพาเราไปพบกับหาดทรายสีน้ำตาลแดงละเอียดดั่งฝุ่นแป้ง  ใครสักคนจ่อมจมตัวเองอยู่กับหนังสือและเก้าอี้ชายหาด เฝ้ารอการเปลี่ยนเวียนของผืนน้ำใสและดวงตะวันเปล่าเปลือย

          ยามเปลี่ยนผ่านโมงยามของกลางวันและกลางคืนดูเหมือนจะหยุดทุกอย่างไว้ริมชายหาด ท้องฟ้าเปลี่ยนสีไปไม่ซ้ำกันสักวันตั้งแต่เราเลือกข้ามฝั่งมาสู่เกาะคอเขา มันคือห้วงยามที่พบกันระหว่างการขับเคลื่อนและการหยุดพัก ที่หาดหาปลา นักท่องเที่ยวนั่งมองภาพตรงหน้าไปพร้อม ๆ กับชาวประมงพื้นบ้านเสียบหัวเรือขึ้นก่ายเกยซอนซบหาดทราย

          มื้อเย็นในร้านอาหารบรรยากาศดีริมทะเลของผู้มาเยือนมีค่าและน่าจดจำไม่แตกต่างจากมื้อค่ำของคนเกาะที่มีผักหลักไก่ ปลาตะมะ หรืออาหารพื้นบ้านในวงข้าวเดิม ๆ

          บางวันเราเลาะไปปลายเกาะด้านบ้านนอกนา หาดซันเซ็ทยื่นออกไปในส่วนที่เป็นแหลมทรายอันปกคุลมด้วยคลื่นลม ขณะที่ใครสักคนชักชวนให้ใส่เกียร์สโลว์ ผลักพารถไปบนทางดินปนทรายลื่นไถล เพื่อไปพบกับหาดเวอร์จินอันแสนบริสุทธิ์ แนวทรายทอดโค้งไปกับผืนน้ำสวยใส ตรงข้ามกันคือบ้านทุ่งดาบแห่งเกาะพระทอง ใครสักคนเอ่ยถึงคู่หญิงฝาแฝดชาวมอแกนข้างบนนั้น และคำตอบก็คือผู้คนทั้งสองเกาะรู้จักมักจี่กับมาเนิ่นนานบนน่านน้ำผืนเดียวกัน

          โมงยามยามคลื่นลมสงบเงียบในยามเช้า มิตรท้องถิ่นคนเดิมชวนเราลงเรือเร็ว ตัดผ่านระยะทางราว 10 กิโลเมตร มุ่งผ่านน้ำใสและแนวปะการังทั้งสนอร์เกิลและสกูบาที่ทอดยาวราวกำแพงใต้น้ำ เราวางสัมผัสแรกลงบนหาดทรายของเกาะผ้า เกาะเล็ก ๆ หน้าเกาะคอเขาที่เงียบสงบ แม้จะเป็นเกาะที่ไร้น้ำจืดและพืชพรรณหรือสิ่งอำนวยความสะดวกอื่นใด หากแต่ภาพงดงามของผืนน้ำและเนินทรายไม่เคยห่างหายผู้มาเยี่ยมเยือน ทั้งนักท่องเที่ยวที่มาสัมผัสไอแดดยามสาย หรือพี่น้องชาวประมงที่ขึ้นมาพักแรมยามค่ำคืน


          หาดทรายและผืนทะเลอันดามัน ณ พิกัดของเกาะคอเขาทอดยาวไปตามสัณฐานแบนราบของมัน เต็มไปด้วยแง่มุมต่าง ๆ นานา ที่ล้วนพัดพาเหตุผลของผู้เลือกมาสู่มันอันเต็มไปด้วยความหลากหลาย อาจเป็นนักเดินเรือ พ่อค้าวาณิชในโลกประวัติศาสตร์โบราณ แรงงานจากฝั่งและดินแดนแสนไกลที่หวังพาด้วยเองมาแสวงโชคกับงานเหมืองแร่ที่เคยเรืองรุ่ง นักเดินทางจากอีกซีกโลกที่หนีหนาวมาเพื่อพบหาดทรายแดดอุ่นสุขสงบแสนงดงาม ทว่าสำหรับบางชีวิตที่นี่มันอาจเป็นคำตอบเดียวที่ยืนยันชัดเจนถึงการฝังรากปักหลัก คำตอบที่อวลอยู่ในทุกฤดูกาล ทั้งโมงยามที่แดดจัดหรือมรสุมเร้ารุมคำตอบที่ไม่เคยเปลี่ยนไป ว่าเกาะเล็ก ๆ แห่งนี้คือบ้านหลังอุ่นอันพร้อมจะเป็นที่หยัดยืนแห่งชีวิต


ขอขอบคุณ

          คุณรุ่งสุริยา ปิยะธำรงโรจนา และ คุณมงคล ลุนโสภา มิตรเจ้าถิ่นที่เต็มไปด้วยมิตรภาพและน้ำใจ สำหรับการพาสัมผัสเกาะคอเขาในหลากหลายมิติ

          คุณเมธี หนาสกุล และ The Kib Kho Khao Island Beach Resort & Spa สำหรับห้องพักแสนสะดวกสบายและข้อมูลเบื้องต้น

          ศูนย์ประสานงานการท่องเที่ยวจังหวัดพังงา สำหรับการอำนวยความสะดวกและการประสานงานอันเยี่ยมยอด

          คู่มือนักเดินทาง

          เกาะคอเขา คือเกาะสัณฐานแบนราบที่เต็มไปด้วยความน่าสนใจในการเดินทางท่องเที่ยวอีกแห่งหนึ่งของทะเลอันดามัน ทั้งในด้านประวัติศาสตร์วิถีชีวิต รวมไปถึงความงดงามทางธรรมชาติ ทั้งหาดทรายชายทะเล พืชพรรณ และท้องทุ่งสะวันนา


การเดินทาง

          จากบ้านน้ำเค็ม ตำบลบางม่วง อำเภอตะกั่วป่า จังหวัดพังงา มีแพขนานยนต์และเรือเล็กรับจ้างพาข้ามสู่ท่าเรือบ้านปากเกะของเกาะคอเขา แพขนานยนต์ เวลา 07.30-16.00 น.

ค่าโดยสาร

          รถยนต์ 150 บาท (รวมคนขับและผู้โดยสารทั้งหมด)

          รถจักรยานยนต์ ราคา 20 บาท ต่อคัน ผู้โดยสาร 20 บาท ต่อคน

          เรือหางยาว เวลา 07.00-20.00 น. (นอกเวลาต้องเหมาลำและคิดราคาพิเศษ)

          ค่าโดยสาร รถจักรยานยนต์ ราคา 20 บาท ต่อคัน (รวมคนขับ) ผู้โดยสาร 10 บาท ต่อคน

ที่พัก

          C & N Kho Khao Beach Resort ที่พักแสนสบาย บรรยากาศโรแมนติกเต็มไปด้วยความพร้อมสรรพทั้งห้องพัก ห้องอาหาร และบริการนำเที่ยวเกาะคอเขาในรูปแบบต่าง ๆ โทรศัพท์ 0 7641 7098 เว็บไซต์ www.cnkhokhaobeachresort.com

          The Kib Kho Khao Island Beach Resort & Spa ที่พักขนาดใหญ่ร่มรื่น มากมายห้องพักหลายไทป์ ทั้งสวีต พูลแอกเซส พูลวิลล่า รวมไปถึงบริการต่าง ๆ ท่ามกลางความสวยงามและเงียบสงบ โทรศัพท์ 0 7659 2666 เว็บไซต์ www.thekibresort.com

          เกาะคอเขา โฮมสเตย์ เลือกพักกับชาวบ้านสัมผัสวิถีชีวิตชุมชนเกาะคอเขา พาทัวร์แหล่งโบราณคดีและธรรมชาติ

          พายคายักเที่ยวป่าชายเลนเที่ยวเกาะผ้า ติดต่อ คุณมงคล ลุนโสภา โทรศัพท์ 08 9470 0191 อีเมล mk_lp@hotmail.com

อาหารการกิน

          ที่หน้าท่าเรือบ้านปากเกาะ มีร้านอาหารตามสั่ง ร้านค้ามินิมาร์ท รวมไปถึงตู้เอทีเอ็มให้บริการ เช้า ๆ มีกาแฟร้อน

          ร้านฮูลา บีล ใกล้หาดซันเซ็ท เมนูซีฟู้ด อาหารไทยพื้นบ้านถิ่นใต้รสชาติดี สด อร่อย และถึงเครื่องตามแบบฉบับอาหารชาวใต้






ขอขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
 
ปีที่ 55 ฉบับที่ 8 มีนาคม 2558