เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก คุณลูกอีสานบ้านเฮา สมาชิกเว็บไซต์พันทิปดอทคอม, เฟซบุ๊ก Buksohn และ enjoybackpack.com
ท่ามกลางตึกระฟ้าและควันพิษกับการใช้ชีวิตอย่างเร่งรีบในเมืองกรุง เป็นภาพที่คนเมืองคุ้นตาและมักจะคุ้นชินกับการใช้ชีวิตเช่นนี้ แต่หากใครเป็นคนต่างจังหวัด คงไม่ชอบวิถีชีวิตแบบนี้สักเท่าไร และเชื่อเลยว่า หลายคนต่างนับวันเฝ้ารอเทศกาลสำคัญ เพื่อกลับไปสูดอากาศบริสุทธิ์ พักกาย..พักใจ และกลับไปอยู่กับครอบครัวอันแสนอบอุ่น
วันนี้ (24 เมษายน 2557) เราขอนำภาพสวย ๆ ของ คุณลูกอีสานบ้านเฮา สมาชิกเว็บไซต์พันทิปดอทคอม ที่เดินทางกลับ "บ้านเกิด" ในช่วงเทศกาลสงกรานต์ พร้อมคว้ากล้องคู่ใจ ถ่ายทอดเรื่องราวความสุขอันยิ่งใหญ่กับการใช้วิถีชีวิตธรรมดา ๆ ใน "บ้านเกิด" ถึงแม้จะเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ แต่รอยยิ้มของเด็ก ๆ และชาวบ้านที่นี่กว้างมาก ๆ เลยล่ะ
หมู่บ้านของผม จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้ต่างอะไรจากหมู่บ้านในชนบทไทยทั่วไปในแถบอีสานหรอกครับ ยามหน้าแล้งก็แล้งเหลือทน บางทีก็ไม่มีน้ำให้ใช้ แต่พอฝนตกสักวันสองวัน ต้นไม้ใบหญ้าก็เหมือนจะฟื้นคืนชีพ ชูช่อใบเขียวสดใสเลยทีเดียว
วันสงกรานต์ที่ผ่านมา ดวงจันทร์ดวงใหญ่ลอยเด่นเห็นสง่าบนท้องฟ้า ผมตามอ่านในเฟซบุ๊ก เห็นเพื่อน ๆ บอกว่าวันนี้เป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวงและดาวอังคารเข้าใกล้โลกมากที่สุด ผมก็พยายามออกไปถ่ายภาพดาวอังคารนะครับ แต่เห็นเท่าเม็ดฝุ่น ฮ่า ๆ เลยถ่ายภาพดวงจันทร์มาแทน อยู่เมืองกรุงซะนาน ไม่ค่อยได้เห็นดวงจันทร์แบบไร้แสงไฟมารบกวนนานแล้ว พอได้เห็นทีก็ตื่นเต้นไม่หาย ชอบมากครับ
หมู่บ้านของผม จะเริ่มต้นวันสงกรานต์ด้วยการทำบุญสรงน้ำพระ และรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ครับ นั่นก็คือชาวบ้านจะตระเตรียมพระพุทธรูป หรือวัตถุมงคลที่พวกเค้าบูชา มารวมไว้ที่หน้าบ้าน จากนั้นพระสงฆ์จะเริ่มเดินรอบหมู่บ้านเพื่อรดน้ำพระพุทธรูปเหล่านั้น พร้อมกับชาวบ้านคนอื่นที่ ๆ แห่มาเป็นขบวน เป็นประเพณีที่ผมชอบมาก เด็กวัยรุ่นก็จะพกขันน้ำมาไหว้ขอพรผู้ใหญ่ด้วย
ลูกหลานกลับมาบ้าน พ่อแม่พี่น้องก็ดีใจครับ วันปีใหม่และวันสงกรานต์ถือว่าเป็นวันสำคัญสำหรับพวกเรา เปรียบดั่งวันรวมญาติเลยครับ ผมกลับมาบ้านครั้งนี้ได้สังเกตเห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง บางบ้านไม่มีลูกหลานกลับมา พ่อแม่ก็นั่งเศร้าครับ พวกท่านดูเหงาหงอยจริง ๆ
ไปมาลาไหว้ ยังมีให้พบเห็น เด็ก ๆ ก็จะไหว้ขอพรผู้ใหญ่ น้ำที่นำมารดน้ำก็จะเป็นน้ำใส่ขมิ้น หรือโปรยด้วยดอกไม้ ที่นี่เราไม่เอาน้ำแข็งมาสาดกันนะครับ ...ไม่ใช่อะไรหรอก น้ำแข็งแพง ฮ่า ๆ ๆ ๆ
การรดน้ำขอพรผู้ใหญ่ จริง ๆ แล้วจะเรียกว่ารด ก็ไม่น่าจะใช่ ส่วนใหญ่ เราจะใช้ใบไม้มาจุ่มน้ำแล้วพรมบนมือผู้ใหญ่มากกว่าครับ ลองดูในภาพนี้ที่ ผู้ชายในภาพถือ เป็นใบไม้เหมือนที่พระสงฆ์ใช้ปะพรมน้ำมนต์ครับ
เป็นวันที่สนุกสนานกันทั่วหมู่บ้านเลย พระสงฆ์เองท่านก็เปียกไม่แพ้ญาติโยม
ดอกคูณบานสะพรั่งในหมู่บ้าน สร้างสีสันได้เป็นอย่างดี
กลับบ้านทีไร น้อง ๆ ผมก็จะเดินตามสลอนครับ เด็ก ๆ ดีใจที่พี่ชายกลับบ้าน ครอบครัวผมเป็นครอบครัวที่บ้านญาติอยู่ติด ๆ กันหมด ลูกพี่ลูกน้องจึงเยอะมาก ตั้งทีมฟุตบอลได้หนึ่งทีม และมีตัวสำรองเหลืออีกเพียบ ฮ่า ๆ
"...เพราะสิ่งธรรมดา ๆ แท้จริงแล้วคือ
สิ่งที่พิเศษที่สุดแล้วสำหรับมนุษย์อย่างเรา..."
ให้เรารีบชื่นชมกับความ "ธรรมดา" ที่เรามี และใช้ชีวิตประหนึ่งว่า สิ่งนั้นคือสิ่งมหัศจรรย์ของจักรวาล เพราะหากวันใดที่ความ "ธรรมดา" เหล่านี้หมดไป เราจะมาหวนเสียดายความ "ธรรมดา" เสียจนใจแทบขาด
เด็ก ๆ จะมองว่าผู้ใหญ่ซีเรียส ในขณะที่ผู้ใหญ่จะบอกว่า เด็กไร้สาระ
เพราะเด็ก ไม่เคยเป็นผู้ใหญ่มาก่อน วันหนึ่งเค้าคงจะรู้ว่าทำไมถึงต้องมีเรื่องซีเรียส
สำหรับ ผู้ใหญ่ซึ่งได้ผ่านวัยเด็กมาแล้วอาจจะลืมไปว่า ณ วันที่ผ่านมา "สาระ" ใน ชีวิตของเรา คืออะไร
ผมชอบคำพูดด้านบนนะครับ เด็ก ๆ นี่ช่างเฮฮาได้ตลอดเวลาจริง ๆ ผมว่าวัยนี้แหละที่ชีวิตมีความสุขเต็มเปี่ยมโดยไม่ต้องปรุงแต่งให้มากเลย อยากกลับไปเป็นเด็กอีกจัง ฮ่า ๆ
โลกสอนมนุษย์ว่า ทุกสิ่งต้องมีการเปลี่ยนแปลง...แต่โลกก็กลับสอนให้มนุษย์ผูกพันกับมัน
ของเล่นของเด็ก ๆ แถวนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นพวก organic toys ได้แก่ ลูกยางนา เม็ดมะขาม หญ้าไก่ชน เป็นต้น สมัยผมเป็นเด็ก ชอบเอาลูกยางนามาโยนไปบนฟ้า ให้มันร่อนลงมาสู่พื้นดิน ไม่ก็ไปเอาหญ้าไก่ชนมาตีกัน สนุกกันใหญ่ บางครั้งก็ไปปีนต้นหว้า ปีนต้นฉำฉา ...เด็กรุ่นนี้ในหมู่บ้านก็ยังคงมีวิถีชีวิตไม่แตกต่างกันมากเท่าใดนัก
ที่นี่เด็กก็คือเด็กครับ ปิดเทอมก็เล่นกันทั้งวี่ทั้งวัน เล่นไปก็ทะเลาะกันบ้าง สักพักก็กลับมาดีกันเหมือนเดิม ผมก็ปล่อยให้พวกเค้าทำกิจกรรมของเค้าไป แล้วก็คอยเก็บภาพไว้
เล่นกันเพลิน เหยียบหนามครับทีนี้ = =
เมื่อวานนี้ที่หมู่บ้านมีงานบุญครับ มีช้างมาเดินขบวนแห่ด้วย ชาวบ้านเองก็ตื่นเต้นกันใหญ่ ถือว่าเป็นงานใหญ่อีกงานของปีนี้
ช้างเป็นสัตว์คู่บ้านคู่เมือง แต่ที่หมู่บ้านผมการได้เห็นช้างถือว่าเป็นเรื่องยากครับ นานทีมีโอกาสได้ใกล้ชิด ชาวบ้านต่างก็อยากสัมผัส คงอารมณ์ความเชื่อประมาณว่าช้างจะนำโชคมาให้ประมาณนั้นมั้งครับ
มีช้างมาร่วมเดินขบวนสามเชือกครับ ตกแต่งได้สวยงาม ชาวบ้านก็ตื่นเต้น เราเดินแห่ระยะทางประมาณสี่กิโลเมตร แต่เป็นระยะทางที่มีความสุขมาก ๆ หัวขบวนกับท้ายขบวนยาวมาก ๆ
คนคุมช้าง หรือ "ควาญช้าง"
ช่วงปิดเทอม วัดในตำบลก็มีการจัดงาน บวชเรียนภาคฤดูร้อน โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อให้นักเรียนได้เข้ามาศึกษาพระธรรม และไม่อยากให้เด็กไปยุ่งเกี่ยวกับอบายมุขทั้งหลายครับ ถือว่าเป็นกิจกรรมที่กุศโลบายดีอีกกิจกรรมหนึ่ง
ภาพเด็กน้อยกลางทุ่ง
บรรยากาศในยามเย็น หมู่บ้านเล็ก ๆ แต่ก็อย่างว่าครับ ไม่มีที่ไหนอุ่นใจเท่าอยู่บ้านเรา
อย่างไรก็ดี ความเจริญก็กำลังเข้าสู่ตัวหมู่บ้านบ้างแล้วครับ ผมไม่ต่อต้านความเจริญนะ กลับชอบมากเสียด้วยซ้ำ แต่ก็แอบกังวลเรื่องความเจริญแบบก้าวกระโดด ที่ทำให้คนหลงใหลในตัววัตถุจนหลงลืมคุณค่าของน้ำใจความเป็นมนุษย์ไปหมด ได้แต่ภาวนาว่าขอให้เด็ก ๆ เหล่านี้มีภูมิคุ้มกันที่แข็งแรง
ปิดท้ายภาพเรื่องราวด้วยภาพนี้นะครับ เป็นภาพสนุก ๆ ที่ถ่ายมาฝากตอนกลับบ้านครับผม ขอให้ทุกท่านมีความสุข
